Reklama
Gazetka promocyjna Rossmann - ważna 13.11 do 27.11.2024
Reklama
Reklama
Nieważne, czy prezentujesz coś na zebraniu służbo- wym, czy uprawiasz seks, twój wygląd poddawany jest osądom. Albo robi to ktoś z zewnątrz, albo twój krytyk wewnętrzny. Wychowanie, religia, media, nawet pewne słowa przez lata utwierdzały nas tylko w deficytach dotyczących naszego wyglądu. Dlatego skupiamy się zdecydowanie bardziej na niedoskonałościach, zamiast przytulić swoje ciało, czy podziękować mu, że jest zdrowe. W kwestii wstydu związanego z ciałem mamy jeszcze dużo pracy do zrobienia na wielu poziomach: społecz- nym, politycznym, nawet relacji między samymi kobietami. Małe dzieci nie wstydzą się niczego. Jako dorośli jesteśmy przepełnieni wstydem. Dlaczego? To wynika z wielu czynników. Największy wpływ ma oczywiście wychowanie. Ewolucyjnie wstyd to uczucie, które ma przypominać nam o tym, że przynależność do stada jest najważniejsza, że nie możemy robić rzeczy, które są w kontrze do tego, co uznawane jest za nasze. To, co jest nasze albo nie nasze, kształtowane jest przez społeczeństwo, kulturę i religię, w której dora- stamy. Być może wychowywaliśmy się w domu, w którym nie wolno było ubierać sukienek, albo w domu, w którym wolno było tylko ubierać sukienki, wychodzić wieczorem albo nie, wydawać pieniądze albo tylko oszczędzać. Jest takie piękne powiedzenie po angielsku: „shame is personal? co w wolnym tłumaczeniu można przełożyć: kazdy ma swój własny wstyd. I zależy on od szko- ły, domu, wychowania, religii — wielu czynników. Uwierz mi, że przychodzą do mnie na warsztaty osoby, które wstydzą się, że są biedne, ale i takie, które wstydzą się, że są bogate. Wstyd jest naprawdę subiektywny. Z. tego, co mówisz, wynika, że wstyd jest mocno związany z porównywaniem się? Bardzo. Jeśli jesteś podobna do innych, czujesz się bezpieczna. Jeśli nie, zaczynasz myśleć, że coś jest z tobą nie tak. Często, dopóki nie zmienisz środowi- ska, masz przeświadczenie, że odstajesz. Sama wychowywałam się w małej miejscowości pod Rzeszowem, gdzie z góry była ustalona ścieżka rozwoju dla młodych kobiet. Nauka, dom, mąż, dzieci. Oczywiście poszłam nią, jak wszyscy, i w pewnym momencie zorientowałam się, że to nie do końca moja droga. Zmieniłam ją, ale uzna- nie, że ta moja, choć inna, jest równie wartościowa, zajęło mi trochę czasu. Czyjaś ocena na nasz temat zawsze dotyka najbole- śniej tego obszaru, z którym sami mamy problem. Tak naprawdę nie do końca ważna jest nawet sama opinia, ale to, na jaką „glebę” ona trafia. I dlatego duża część pracy ze wstydem sprowadza się do tego, aby przyjrzeć się właśnie tej glebie, z której jesteśmy zbudowani. Zewnętrzny świat, choćby fakt, czy żyjemy w bardziej konserwatywnym, czy liberalnym społeczeństwie, ma oczywiście na nas duży wpływ, ale siła wpływu samego wstydu zależy w największym stopniu od tego naszego wewnętrz- nego konstruktu. Pamiętasz, kiedy ostatni raz się cze- goś wstydziłaś? Wstyd towarzyszy ci jeszcze w życiu? Wstyd jest jak grawitacja. Jest ze mną zawsze. To, że wiem o nim więcej, pozwala mi łatwiej nim zarządzić. Wspominałam wcześniej o glebach, które nas tworzą. Moja jest wyjątkowo wrażliwa na tematy związane z ciałem. Baseny i plaże były i będą dla mnie wyzwaniem. Przykład sprzed paru miesięcy. Byłam nad morzem. Był piękny gorący dzień, założyłam dwuczęściowy kostium, położyłam się na kocu. I słyszę nagle głos znajomego: „Zagrajmy w siatkówkę. Moja pierw- sza myśl: O nie... trzeba wstać i na pewno wszyscy będą się na mnie gapić. Tak właśnie działa wstyd. Wstyd mówi, że wszyscy będą patrzeć. A świat tak nie wygląda, bo ludzie są naprawdę zajęci swoimi sprawami. Zrobiłam więc szybką kalkulację w gło- wie: mogę leżeć, co jest przyjemne, lub zagrać w ulubioną siatkówkę, co jest jeszcze bardziej przyjemne, tylko tam czeka na mnie wstyd, który już dobrze znam. Wybrałam siatkówkę pomimo momentów, w których zastanawiałam się wspól- nie z krytykiem wewnętrznym, jak w tym stroju wygląda moje ciało. Wstyd zaprasza nas do ważnej transformacji, która może pięknie zaowocować w naszym życiu. 13